مسأله‌ى انتخابات، مسأله‌ى بسیار مهم و اساسى و تعیین‌کننده‌اى است. اهمیت انتخابات از جهات گوناگونى است. یکى از آن‌ها این است که نظام ما نظامى است متّکى به ایمان‌ها و عواطف و علایق مردم. اساساً سرِّ شکست‌ناپذیرى این نظام این است که به مردم متّکى است. این چیز مهمّى است. اتّکاى به مردم هم آسان به دست نمى‌آید و همه جا حاصل نمى‌شود. اگر یک سرِّ الهى در میان نباشد، توجّه نفوس و دلهاى مردم هم ممکن نیست. شما ملاحظه بفرمایید، خداى متعال به پیغمبرِ با آن عظمت مى‌فرماید: «هو الّذى ایّدک بنصره و بالمؤمنین»؛ یعنى مؤمنین را در کنار نصرت الهى مى‌آورد. هیچ بُعدى هم ندارد که آدم بگوید که این «بالمؤمنین»، تفسیر جزئى از مفهوم «بنصره» هم هست که اصلاً نصر الهى به وسیله‌ى مؤمنین تحقّق مى‌پذیرد. البته در مواردى هم نصرتهاى خارج از مقولات عادى در زمان آن بزرگوار بوده است - مثل ملائکه‌ى مسوّمین و غیرذلک - لیکن عمده‌اش مؤمنین‌اند. بعد هم مى‌فرماید: «لو انفقت ما فى الأرض جمیعاً ما الّفت بین قلوبهم و لکنّ اللَّه الّف بینهم». یعنى اى نبى گرامى ما! این «بالمؤمنین» ى هم که ما مى‌گوییم، خیال نکن که خودت توانستى آن‌ها را جذب کنى؛ نه - این کار من و ما و کار عوامل مادى و بشرى نیست - این سرّ الهى و سرّ معنوى است.
حال آن نکته‌ى باریک‌تر ز مو این‌جاست که همین سرّ الهى و معنوى هم قابل تعریف است. چیزى نیست که بگوییم عقل شما مردم نمى‌رسد و سه، چهار نفرى هستند که این چیز‌ها را مى‌فه‌مند؛ نخیر. این امر واضحى است. این سرّ الهى عبارت است از ایمان. وقتى ایمان‌ها در دلهاى مردم مى‌جوشد و به مرحله‌ى عمل سرازیر مى‌شود، نتیجه این است که هر پدیده‌اى که متّکى به ایمان الهى است، تقویت پیدا مى‌کند. این‌جا چون نظام، نظام الهى و نظام قرآنى است و مردم هم معتقد و متّکى به دین و به هرآنچه که مربوط به دین است، هستند، قهرى است که چنین نظامى را به راحتى مى‌شود با این مردم ادامه داد و این مردم بدون این‌که از کسى طلبکارى کنند؛ بدون این‌که منّتى بر سر کسى بگذارند و بدون این‌که براى این همه اخلاصِ خود از کسى جز خدا بهایى بطلبند، وارد میدان مى‌شوند.