اول از ائتلاف مورد علاقه خودم شروع کنم، یعنی «ائتلاف 3 گانه». آقایان! مگر قرار نبود فقط یکی از شما 3 نفر در صحنه بمانید؟! پس چه شد؟! مگر پای دین و شرف و قسم و آیه و تقوی و ایمان و غیرت خود را به میان نیاورده بودید که بر اساس نظرسنجی و نظر جامعتین، فقط یکی از شما در صحنه می ماند؟! پس چه شد؟! آقای حداد عادل! شمایی که امشب گفتی؛ «من به مردم دروغ نمی گویم»، مگر دروغ، شاخ و دم دارد؟! شما محترم، در نظرسنجی ها بالاتر هستید یا رای جامعتین را دارید که کنار نمی کشید؟! مگر شما در اغلب نظرسنجی ها، فقط و فقط اندکی بالاتر از آقای غرضی نیستید؟!… و گور بابای ائتلاف (اصلا کدام ائتلاف؟!) آیا بینی و بین الله در توان خود می بینید که رئیس جمهور شوید؟! آقای حداد! شما معلم و مولف کتب درسی این مرز و بوم هستید. شما ریشی سفید کرده اید. شما معتمد نظام هستید. وقتی شما اینقدر راحت خلف وعده می کنید، وای به حال دانش آموختگان کلاس درس شما! وای به حال من که قرار است از شما یاد بگیرم! شما کاری کرده اید که دیگر، منِ حسین قدیانی، رسما و علنا بگویم؛ «تا آخر عمر، به وعده هیچ ائتلافی نباید دلخوش کرد، حتی اگر سرانش با اخلاق هایی چون شما باشید». و اما آقای ولایتی عزیز! آیا انکار می کنید که در همه نظرسنجی ها، بلااستثنا، شهردار تهران از شما جلوتر است؟! و باز آیا کتمان می کنید که نظر جامعتین، اغلب متمایل به دکتر قالیباف است؟! پس ادامه دادن تان برای چیست؟! آیا بیماران خود را نیز با نسخه خلف وعده و بی صداقتی درمان می کنید؟! و آیا 100 روزه، به همین منوال بنا دارید تب اقتصاد کشور را بخوابانید؟! با تب بر خلف وعده؟!دلنوشتی از حسین قدیانی در قطعه 26

از کجا بگویم که این دغدغه را داشتم امّا دلنوشته ی آخر حسین قدیانی در قطعه 26 مرا به سخن وادار کرد ؛ که اصلاح طلبان اگر دست بجنبانند و از غفلت اصولگرایان استفاده ی کافی و وافی را ببرند ، گوی سبقت را ربوده اند و حسن روحانی را بر مسند ریاست جمهوری نشانده اند ؛ امّا روی اصلی سخن ام با اصولگرایان است که به جای اتّحاد و همدلی و انتخاب یک نفر از این 4 نفر به جان هم افتاده و اخلاق و تقوا و سابقه و وعده و همه را..... به لذّت نشستن بر کرسی ریاست جمهوری فروخته اند و اگر دیر بجنبند سرگردان در توهّم این کرسی یک شخصیّت روحانی که نامش حسن است را نظاره خواهند کرد ؛.....